Yalnızken geçen zaman kadar güzeli yok. Yavaş, her saniyeyi hissederek yaşamak..

Ama yalnızlıktan kastım sadece etrafta birilerinin olmaması durumu değil; internetinin, telefonunun da olmaması. Hatta müziğin bile. Merak etmeyin, ölmezsiniz. O kadar kolay ölünmüyor.

Görmediğin herşeyin keşfine çıkmak sonra. Anılar, eski hatalar, ağlayışlar, gözyaşları bulmak. Hepsini kabullenmek. Kaçmamak. Hoş, yalnızken insan düşüncelerinden kaçabilir mi hiç?